Καλοκαίρια Στ’ αμπέλια Χαλκίδος

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 60 για να πάς από τη Χαλκίδα στ’ Αμπέλια ( Σήμερα Άγιος Νικόλαος ) ήταν μία περιπέτεια. Έπαιρνες το αστικό από την αγορά της Χαλκίδος και πήγαινες μέχρι τον Άγιο Στέφανο. Μετά περίμενες το Υπεραστικό, μετά πολύ λίγα καθημερινά δρομολόγια και πήγαινες στη Λάμψακο , Αμπέλια , Δοκό , Βασιλικό και Λευκαντί  η την Ερέτρια.

Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στ’ Αμπέλια.

Εκεί είχαμε σπίτι με περίπου 5 στρέμματα αμπέλια και με αρκετά οπωροφόρα δένδρα ( ροδακινιές , βερικοκιές ,συκιές , κερασιές , βυσσινιές , καρυδιές , μουσμουλιές,αμυγδαλίες  και ροδιές). Τα Σταφύλια ήταν από αρκετές ποικιλίες . Το χαρακτηριστικό του κτήματος ήταν τα δυο πανύψηλα κυπαρίσσια  στην είσοδο και ο μεγάλος ευκάλυπτος ( που υπάρχουν ακόμα ). Κοντά στο πηγάδι υπήρχε μια τεράστια συκιά με καταπληκτικά μεγάλα γλυκά σύκα.Γύρο γύρο από το κτήμα είχαμε  πάρα πολλές ελιές.

Τον καιρό εκείνο τα καλοκαίρια ήταν αρκετά δροσερά εκεί. Το μόνο μειονέκτημα ήταν τα πραγματικά εκατομμύρια Τζιτζίκια που από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ μας τρέλαιναν. Θυμάμαι τα ξένοιαστα χρόνια που ο πατέρας μου έφευγε το πρωί με το ποδήλατο να πάει στην εργασία του, στο εργοστάσιο στη Λάμψακο και εμείς παίζαμε όλη μέρα κάτω από τη σκιά των δένδρων. Σχεδόν κάθε  μέρα, αργά το απόγευμα, ο πατέρας μου έβαζε μπρός το μοτέρ του Πηγαδιού και πότιζε τον λαχανόκηπο που είχαμε μπροστά από το σπίτι μας.

 Τα βράδια καθόμασταν στην αυλή , και βλέπαμε τα άπειρα αστέρια στον ουρανό και τον σχεδόν φωτισμένο από τις πυγολαμπίδες λαχανόκηπο, ακούγοντας διάφορες ιστορίες που μας έλεγε ο πατέρας μου από την παιδική του ηλικία στην Κρήτη .