Ημερολόγιο – Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012 Νέα Σκιώνη, Χαλκιδική

Παραμονή Καθαρής Δευτέρας Σήμερα, ο ήλιος έλαμπε δυνατά, λες και πάλευε με το κρύο του χειμώνα να του θυμίσει πως η άνοιξη πλησιάζει. Ο ουρανός καθαρός, το φως χρυσό πάνω στα γυμνά κλαδιά των δέντρων. Ο αέρας είχε αυτή τη χαρακτηριστική, κρυστάλλινη αίσθηση που έχουν οι μέρες του Φλεβάρη – κρύες αλλά γεμάτες υπόσχεση. Πήραμε τον δρόμο για τη Νέα Σκιώνη όλοι μαζί. Εγώ, η Σούλα, τα παιδιά, οι γονείς της. Ήμασταν μια μικρή πομπή ελπίδας. Στο πίσω κάθισμα, τα παιδιά γελούσαν, ενώ εγώ κρατούσα τη σκέψη μου ήσυχη, σχεδόν συγκρατημένη – να μην το πω δυνατά, μην το ματιάξω: Μήπως σήμερα... είναι η μέρα που ένα όνειρο θα γίνει πραγματικότητα; Το σπίτι το είδαμε από μακριά. Ταπεινό, μα καθόλου ασήμαντο. Μόλις πλησιάσαμε, είχε αυτό το «κάτι» που δύσκολα εξηγείται – σαν να σου λέει «σε περίμενα». Η θάλασσα, εκεί, ακριβώς απέναντι. Απέραντη, γαλήνια, σαν να κρατούσε τα μυστικά της μέσα στα βαθιά της νερά. Μπήκαμε μέσα. Δεν είπα πολλά. Προσπαθούσα να νιώσω. Και ένιωσα. Το φως έμπαινε από τα παράθυρα και χάιδευε τους τοίχους. Μπορούσα να φανταστώ τις καλοκαιρινές μας μέρες εδώ. Το γέλιο των παιδιών, τις μυρωδιές από μαγειρεμένο φαγητό, τη Σούλα να ποτίζει τα λουλούδια, εμάς να πίνουμε καφέ με θέα τον ορίζοντα.

Μετά κατεβήκαμε στο χωριό. Οι δρόμοι γεμάτοι, γιορτινοί. Ήταν η μέρα του καρναβαλιού και τα παιδιά χόρευαν με στολές και μουσικές. Δίπλα μας, ο Δημήτρης και η Καίτη γελούσαν με τις μεταμφιέσεις. Ήμασταν όλοι εκεί, μαζί, σε μια στιγμή που τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύτιμη ήταν.

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω... Εκείνη η Κυριακή είχε μέσα της φως, προσμονή, θαλπωρή και εκείνη την αδιόρατη αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Ότι κάτι αρχίζει. Ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ – γιατί τότε, χωρίς να το καταλάβουμε αμέσως, ριζώσαμε σε ένα μέρος που έγινε κομμάτι της ζωής μας.